Freistaat Bayern 2012
Blijf op de hoogte en volg Eric
10 September 2012 | Duitsland, Windischbergerdorf
Kort door de bocht: we zijn weer op pad. Het is maar een korte vakantie maar ik ga toch proberen er een heel verhaal van te maken, als goedmakertje voor alle leesvriendjes en vriendinnetjes zeg maar omdat het maar een korte vakantie is, normaal zijn we de hele maand september op pad in den vreemde. Voor onze gemoedsrust hebben we besloten om onze hondjes ook een vakantie te gunnen dit jaar, gezellig samen met ons. Dat eindigt er meestal mee dat ze allebei volledig peutnerveus op het vakantieadres rond blijven neuzelen en nergens rust vinden tot we weer naar huis gaan. Ugh, maar goed, we proberen het nog maar een keertje. Eigenlijk moeten we dringend naar Kroatië want de clandestien gestookte drank is op. Ik hoop dat ‘papa miel’ nog leeft als we er volgende keer komen, hij maakt tot nu toe de aller aller allerlekkerste Medovaça. Maar dat moet dus nog even wachten, dat is geen bestemming voor onze haarballen, too much hot.
Het begon allemaal op vrijdag, alles bij elkaar beginnen te rapen om met de honden op pad te gaan, riemen, tuigen, drijvers, kennels, handdoeken, kammen, borstels, waterblazer, verlengkabels, grondpennen, lange lijnen, duikpakken en wat dies meer zij, we hebben geen kinderen maar af en toe lijkt het me makkelijker om met kinderen op pad te gaan. Je kunt ze laten meehelpen en ze nemen niet zoveel plaats in. Nu zitten we met 2 kennels in de bus plus alle meuk die we moeten meezeulen. En dan komen daar nog onze eigen spullen bij, plus proviand, we hebben veel plek maar de bus zit tot het dak vol met troep. Ah, over proviand gesproken, we trokken nog even een spurt naar de lokale supermercado’s, bij de Colruyt was het al heel gezellig, je straft ons echt niet met ‘degustaties’, ze trekken van alles wat uit de rek en maken het open om de mensen te laten proeven, werkt perfect, we hoefden geen lunch meer. Corn flakes, een koekje, een zak chips, wat hamrolletjes, nog verschillende soorten ‘boterhamvlees’ en net toen we kwamen aanslenteren schoof iemand een hele bak met warme spare ribs door de klapdeuren op een tafeltje. We vonden een beetje genant om gelijk aan te vallen…………..hahaha, wat zeg ik daar? Ik ben altijd een beetje voorzichtig met ribbetjes hier in Europa, ze willen wel eens verrekte taai zijn, maar deze waren best acceptabel, we hebben een aantal van die dingen lekker op staan eten midden in de supermarkt, waarna we nog een rondje door de koeling zijn gelopen, lekker zoete druifjes, meloen, notemix, een lepeltje yoghurt, een stukje rambol op toast en wat gerookte vis. Buikje rond en met de boodschappen in de kar zijn we weer vertrokken. Terug over de grens nog even naar Appie en zie daar, hetzelfde verhaal, her en der in de winkel wat te proeven. Da’s letterlijk lekker shoppen. Tegen het einde van de avond was alles in ons busje verstouwd.
Zaterdagochtend was het zo ver, de laatste puntjes op de i, iedereen aan boord en de neus richting het oosten gedraaid, nog even opgetopt en via de A76 over de grens naar ‘die Heimat’ verdwenen, op weg naar Windischbergerdorf. Huh? Wat voor dorf? Windischbergerdorf, onder de rook van Cham. Huh? Chaam, da’s toch in Brabant? Nee hoor, dit Cham ligt vlak tegen de Tsjechische grens, ergens tussen de lijn Neurenberg en Munchen. Wat kan ik je vertellen over de reis? Uh, Duitsers testen nonstop hun remlichten, gek wordt je ervan. Constant rijden kunnen ze niet, wel hard zolang er maar geen bocht in de weg komt, dan haken ze gelijk weer af en moet er op pedalen getrapt worden. Gelijkmatigheid daar hebben ze nooit van gehoord. En, nog erger dan bij ons, het schiet ze op de linkerbaan ter hoogte van de afrit ineens te binnen dat ze eraf moeten. Vroem, dan katapulteert er weer eentje van helemaal links de snelweg af. Braunie heeft er tegenwoordig lak aan, de cruise control staat op 115 en we sukkelen lekker relaxed op de rechterbaan door de wereldgeschiedenis. Tussendoor een flinke pauze ingelast om iedereen de benen te laten strekken, daarna door om tegen het einde van de middag in het dorpje aan te komen bij ons huisje voor de komende week. Nou ja huisje, het is een vrijstaand huis en heeft 4 slaapkamers, wookamer, keuken, 2 badkamers, terras en een giga tuin, oma Pratsj heette ons welkom en wees ons de weg, daarna werden we gelijk aan ons lot over gelaten. Busje weer uitgepakt en alles in de toko verdeeld, daarna weer een stukje terug gereden op zoek naar een avondmaal. Eerst naar binnen en netjes gevraagd aan de chef of er honden binnen mochten, nog extra erbij gezegd dat ze groot waren, dat was geen probleem, als maar niet keffen en ze mochten niet op de stoelen of banken. Hahaha, je had snorremans zijn gezicht moeten zijn toen we daar met 2 Newfies binnen kwamen, ik durf te wedden dat hij spijt had als de grijze haren in zijn sik, hahahahaha. Dat zijn net koeien zei hij, ga maar daar achterin zitten, daar ligt parket, laat ze maar niet hier op de vloerbedekking liggen. De toon was gezet, hij verwachtte 2 ka-elletjes met een grote bek, hij kreeg 120kg en 2 vierkante meter in beslag nemende haren. Er kon geen glimlach meer vanaf, hij was blij dat we oprotten geloof ik. Nee, ik weet het zeker. Morgen gaan we weer terug alleen al om hem te pesten, het eten was prima, heerlijk mals vlees, spätzle en een lekkere zure salade voor Gina. Een paar grote Bayrische glazen bier en voor een schijntje waren we weer goed bediend. Nog even op ons eigen terrasje gezeten maar het was toch net een paar graadjes te fris. Een avondwandeling, een slaapmutsje en de dag was voorbij. Kapot na een lange dag hebben we ons in ons mandje opgekruld, weer eens genietend van de oorverdovende stilte van het platteland en de hele nacht de frisse berglucht opsnuivend. Lambèrt en Leonidas hebben we de hele nacht niet meer gehoord, die lagen ook voor Pampus.
Zondagochtend eerst lekker naar het bos met de jongens, het ligt aan de overkant van de weg, nog even ‘auf die Pirsch’ gezeten, meer voor de vorm eigenlijk. Wat is dat? Een stoel van takken en stammetjes die tegen een boom staat, zo’n 5 meter hoog, daar zit de jager met zijn geweer om wild te schieten. Ik ga wel naar de slager toe hoor, ik hoef niet zonodig urenlang tegen een boom aan geklemd te zitten om dan Bambi een kogel door zijn kop te jagen. Tja, dat zeg ik nu wel maar ik ga er toch nog eens over nadenken, reehals uit de oven is toch wel hééééél erg lekker.
Na het wandelen lekker ontbeten op ons eigen terrasje en de rest van de ochtend kapot geslagen met het overvliegen van mijn studieboeken. Deze week de hele week tijd om op te frissen, volgende week begint het nieuwe schooljaar en Braunie is erop gebrand om in 2013 een licentie ‘hondengedragsdeskundige’ in de wacht te slepen.
Later in de middag een meertje in de buurt opgezocht en de omgeving verkend, morgen kunnen we met z’n allen de plons in om wat te oefenen en lekker te zwemmen. De honden konden het natuurlijk niet nalaten om toch even een nat pak te halen, ach, na een uurtje wandelen waren ze alweer droog. Op weg terug vonden we zowaar een goed bewaard lokaal geheim, een klein pensionnetje met eigen slagerij, dan zit je altijd goed, en jawel hoor, oma stond in de deur om ons te verwelkomen en ons naar de gelagkamer te brengen. Wat een verrassing, we werden subiet teruggelanceerd naar de jaren zeventig, blatem (ken je hem nog) op de vloer, formica tafels en van die iele stoeltjes met spijltjes. Geweldig! Zelfs de prijzen waren hetzelfde gebleven, een cordon bleu met frietjes, een Jägerschnitzel met frietjes, salade, een halve liter bier en een halve liter cola gaf als resultaat aan de kassa een schuld van net geen 21 pop, lachen toch! Buikje rond en weer naar huis, een avondwandeling in het bos met de honden, daarna weer lekker met een drankje op het terras gezeten, genietend van de rust en de stilte, af en toe valt er een appel uit de boom, dat is het enige geritsel dat je hoort. Uiteindelijk zijn we met een gelukzalige glimlach weer in ons bedje gekropen voor een gezonde nachtrust.
Maandag het hele ritueel herhaald, lekker met de boys naar het bos, daarna de bakker overvallen voor broodjes en beleg, hahaha, ook weer lachen, 6 broodjes, 3 soorten vlees voor op brood én een dikke chocoladecroissant voor €3.68, snap ik dat ze allemaal grote huizen hebben en dikke auto’s rijden, de rest van het leven is goedkoop. Enfin, genoeg gekankerd, heerlijk ons ontbijtje buiten op het terras genoten en nog een uurtje in de boeken gezeten. Het werd al gauw heel erg warm dus we besloten de boys thuis te laten en boodschappen te gaan doen. De buurman had het goed in de gaten en rolde de tuinslang uit, toen we terug kwamen konden de honden lekker met water spelen en door de tuin rennen. De BBQ werd aan het einde van de middag opgestookt, de ‘Würstel’ en het vlees geurden al gauw door de straat. Genietend van een pint en een likeurtje zijn we de avond in gegaan, de wind was gaan liggen wat tot gevolg had dat alle beestjes tevoorschijn kwamen om van ons te proeven. Tijd om naar binnen te verkassen, een uurtje naar 1 van de 372 Duitse zenders gekeken om daarna een einde aan de dag te breien. Morgen is het misschien iets koeler dan kunnen we alsnog gaan zwemmen, of naar Cham om daar gezellig rond te neuzen. Regensburg en Plzen staan voor later in de week op de lijst, dan zou het gaan afkoelen en kunnen de honden lekker in het bussie mee.
Dinsdag een gelijkluidend ochtendscenario, eerst de slaap uit de ogen wandelen in het bos, daarna een stevig ontbijt en klaar, de rest van de dag luieren, wat spelen in de tuin, biertje erbij, appeltjes rapen, beetje in de zon zitten, wat luieren, biertje, weer wat kooltjes in de hens gestoken en wat vlees gebraden, lekker een uurtje naar het bos geweest en op ons terrasje gezeten, biertje, de zon onder zien gaan achter de bergen, drankje gedronken, lekker gezeten, gewoon lekkerrrrr.
Woensdag op tijd op, nou ja, redelijk op tijd dan, we trekken hier nachten 8-9 uur, een ongekende luxe tegenover normaal maximaal een uurtje of 6. Een boswandeling (nee, niet uit de fles) en daarna een lekker ontbijtje in elkaar geflanst in ons keukentje. Daarna op tijd richting Tsjechische grens, op pad naar Plzen, ach, als je in de buurt bent moet je er maar even heen, toch? 90km, peuleschil (fuck nieuwe spelling!). De weg ernaartoe was eh, eh, pittoresk, een toertje samen met een colonne vrachtauto’s die toeleveren aan de auto industrie die in Tsjechië overal te vinden is, auto’s, bussen, versnellingsbakken, noem maar op. Gefco heeft zelfs nog altijd zijn eigen grenskantoor. Na de grens op naar Plzen, wat een enorme teleurstelling, grauw, grauw, goor, bah. Top of flop? Flop dus. We hebben een rondje centrum gedaan en zijn spoorslags weer vertrokken. Op de terugweg hebben we ergens op een rustig plekje een pauze ingelast voor een picknick en om de honden lekker uit te laten. Lekker ravotten in Tsjechië. Aan de grens de tank nog even opgetopt met goedkope diesel en een slof smokies gescoord, Braunie kan weer vooruit tot volgend jaar. Direct door naar de Satzdorfersee, de boys een verdiende afkoeling bezorgd, daarna een plekje ergens anders aan het water gezocht en ons laten bedienen door Beierse serveersters in klederdracht die ons een waar feestmaal voor zetten. Met het buikje rond de avond wederom in eigen tuin verbracht. Als je nu echt denkt dat we allerhande spetterende avonturen beleven in de een of andere metropool met lange nachten in clubs met allerhande prominenten dan heb je het mis, deze vakantie is om uit te rusten, meer niet, leest misschien niet zo lekker maar het is niet anders.
Donderdag; opstaan, met de honden naar het bos om de slaap uit onze hoofden te verdrijven, de dagen worden al korter, de nachten langer en kouder, de ochtenden zijn heerlijk fris. Daarna een heerlijk ontbijtje van warme broodjes, verse koffie en thee, natuurlijk lekker op ons eigen terrasje te genieten. Uurtje uitbuiken met de studieboeken en daarna klaar maken om Regensburg te bezoeken, een prachtige oude stad. Maar ja, met vlekje en bruintje aan de riem krijg je niet veel kans om alles te bekijken, om de haverklap worden ze geaaid en geknuffeld en veel mensen vragen welk merk het is. Een setje Amerikaanse toeristen wilden knuffelen, 2 Japanse dames wilden ze aaienen op de foto, ze hadden nog nooit zo’n grote honden in het echt gezien, een moeder wilde haar zoontje laten aaien, een andere mevrouw onderbrak haar telefoongesprek om even een praatje te maken en te knuffelen, enzovoort enzovoort. Na en uurtje of 2 sightseeing en een broodje op de vuist zijn we gauw weer in ons busje geklommen en terug naar het inmiddels vertrouwde Windischbergerdorf vertrokken. Het avondeten hebben we wederom bij D’Wasser Wirtschaft genoten, buiten in de Biergarten aan het water, vandaag schnitzel van het kalf, boehoehoe, hebben ze zo’n lief jong koetje de nek omgedraaid om het ons op een bord te serveren……….goed gedaan mensen, kalfsvlees is in bijna alle varianten lekker.
De overburen hebben ons inmiddels volledig als buren geaccepteerd, ze staan ’s avonds buiten op ons te wachten als we gaan wandelen om een praatje te maken en (natuurlijk) de honden te knuffelen. Na de avondwandeling naar het bos net voordat het donker wordt en de avondbabbel met de buren nog even op terras gezeten, biertje erbij, honden aan onze voeten, genieten van de avond, kijkend naar de sterrenhemel, tot het toch iets te fris werd en we naar binnen zijn verkast. Stukje schrijven over de dag, met één oog de tv in de gaten houdend, drankje erbij, alles komt goed.
Vrijdag, ach, wat kan ik je nu nog vertellen, niks nieuws, het werd al vroeg warm dus op naar het bos, tussen de bomen is het net dat beetje aangenamer. De berg op en af naar Schlammering en weer terug, naar de bakker voor de verse broodjes, lekker ontbijten op terras en daarna……niks. Gaandeweg de middag ging het kwik over de 25 graden heen en ook voor de zaterdag meldden radio en tv prachtig warm weer met temperaturen boven 25 graden. Oh oh, en wij dan? Wij moeten met onze 2 woefkes met hun dikke jassen dik 6 uur in het busje zitten op weg naar huis. Na was overpeinzingen was de kogel door de kerk, we rijden vannacht ipv morgen. Langzaam al wat spulletjes uit het huis naar de bus verhuisd en jawel hoor, vlekje had het al in de gaten en was niet meer bij de bus weg te slaan. Je gaat me toch niet vergeten hè? Laat in de middag een powernap, daarna nog even gauw naar de winkel om leeggoed in te leveren en onze Marco op te toppen, door naar D’Wasser Wirtschaft voor een stukje sappig vlees, daarna begon het grote inpakken. De avond viel en het koelde al snel weer af naar een graadje of 15, tsja, dat heb je in de bergen, daar is het al snel koeler als de zon weg is. Busje weer volgepropt met onze spullen, afscheid genomen van oma Pratsj en met het nieuws van negen uur op de radio draaiden we de straat uit richting snelweg. Na een dikke 50km binnendoor bereikten we de snelweg, de cruise control werd vastgezet in standje ‘raggen’ en zie daar, onze 2.5 ton zware zeecontainer veranderde in een zwarte schicht, de 6 halve liters in het vooronder roffelden er lekker op los, de turbo floot een stevig partijtje mee en een paar uur later schoten we al langs Keulen op weg naar de finish. Op zo’n momenten is het lekker om met dik 200pk onderweg te zijn. Net voor tweeën stonden we alweer thuis op de oprit. De motor en het uitlaatsysteem zijn in ieder geval weer eens lekker schoon geblazen. Iedereen eruit en naar bed, morgen zien we wel weer verder. En zo eindigt ons Beiers avontuur, het was wel zeker iets dat voor herhaling vatbaar is, een gezellig huisje, mooie rustige omgeving met genoeg te doen voor mens en dier, vriendelijke mensen, lekker eten en drinken, géén internet, heerlijk, ik kan het je aanraden. Volgende stop www.kuredu.com in februari, ik kan je nu al beloven dat het een kort verhaal wordt, maar wel veel plaatjes. Toedels, tot dan!
Het begon allemaal op vrijdag, alles bij elkaar beginnen te rapen om met de honden op pad te gaan, riemen, tuigen, drijvers, kennels, handdoeken, kammen, borstels, waterblazer, verlengkabels, grondpennen, lange lijnen, duikpakken en wat dies meer zij, we hebben geen kinderen maar af en toe lijkt het me makkelijker om met kinderen op pad te gaan. Je kunt ze laten meehelpen en ze nemen niet zoveel plaats in. Nu zitten we met 2 kennels in de bus plus alle meuk die we moeten meezeulen. En dan komen daar nog onze eigen spullen bij, plus proviand, we hebben veel plek maar de bus zit tot het dak vol met troep. Ah, over proviand gesproken, we trokken nog even een spurt naar de lokale supermercado’s, bij de Colruyt was het al heel gezellig, je straft ons echt niet met ‘degustaties’, ze trekken van alles wat uit de rek en maken het open om de mensen te laten proeven, werkt perfect, we hoefden geen lunch meer. Corn flakes, een koekje, een zak chips, wat hamrolletjes, nog verschillende soorten ‘boterhamvlees’ en net toen we kwamen aanslenteren schoof iemand een hele bak met warme spare ribs door de klapdeuren op een tafeltje. We vonden een beetje genant om gelijk aan te vallen…………..hahaha, wat zeg ik daar? Ik ben altijd een beetje voorzichtig met ribbetjes hier in Europa, ze willen wel eens verrekte taai zijn, maar deze waren best acceptabel, we hebben een aantal van die dingen lekker op staan eten midden in de supermarkt, waarna we nog een rondje door de koeling zijn gelopen, lekker zoete druifjes, meloen, notemix, een lepeltje yoghurt, een stukje rambol op toast en wat gerookte vis. Buikje rond en met de boodschappen in de kar zijn we weer vertrokken. Terug over de grens nog even naar Appie en zie daar, hetzelfde verhaal, her en der in de winkel wat te proeven. Da’s letterlijk lekker shoppen. Tegen het einde van de avond was alles in ons busje verstouwd.
Zaterdagochtend was het zo ver, de laatste puntjes op de i, iedereen aan boord en de neus richting het oosten gedraaid, nog even opgetopt en via de A76 over de grens naar ‘die Heimat’ verdwenen, op weg naar Windischbergerdorf. Huh? Wat voor dorf? Windischbergerdorf, onder de rook van Cham. Huh? Chaam, da’s toch in Brabant? Nee hoor, dit Cham ligt vlak tegen de Tsjechische grens, ergens tussen de lijn Neurenberg en Munchen. Wat kan ik je vertellen over de reis? Uh, Duitsers testen nonstop hun remlichten, gek wordt je ervan. Constant rijden kunnen ze niet, wel hard zolang er maar geen bocht in de weg komt, dan haken ze gelijk weer af en moet er op pedalen getrapt worden. Gelijkmatigheid daar hebben ze nooit van gehoord. En, nog erger dan bij ons, het schiet ze op de linkerbaan ter hoogte van de afrit ineens te binnen dat ze eraf moeten. Vroem, dan katapulteert er weer eentje van helemaal links de snelweg af. Braunie heeft er tegenwoordig lak aan, de cruise control staat op 115 en we sukkelen lekker relaxed op de rechterbaan door de wereldgeschiedenis. Tussendoor een flinke pauze ingelast om iedereen de benen te laten strekken, daarna door om tegen het einde van de middag in het dorpje aan te komen bij ons huisje voor de komende week. Nou ja huisje, het is een vrijstaand huis en heeft 4 slaapkamers, wookamer, keuken, 2 badkamers, terras en een giga tuin, oma Pratsj heette ons welkom en wees ons de weg, daarna werden we gelijk aan ons lot over gelaten. Busje weer uitgepakt en alles in de toko verdeeld, daarna weer een stukje terug gereden op zoek naar een avondmaal. Eerst naar binnen en netjes gevraagd aan de chef of er honden binnen mochten, nog extra erbij gezegd dat ze groot waren, dat was geen probleem, als maar niet keffen en ze mochten niet op de stoelen of banken. Hahaha, je had snorremans zijn gezicht moeten zijn toen we daar met 2 Newfies binnen kwamen, ik durf te wedden dat hij spijt had als de grijze haren in zijn sik, hahahahaha. Dat zijn net koeien zei hij, ga maar daar achterin zitten, daar ligt parket, laat ze maar niet hier op de vloerbedekking liggen. De toon was gezet, hij verwachtte 2 ka-elletjes met een grote bek, hij kreeg 120kg en 2 vierkante meter in beslag nemende haren. Er kon geen glimlach meer vanaf, hij was blij dat we oprotten geloof ik. Nee, ik weet het zeker. Morgen gaan we weer terug alleen al om hem te pesten, het eten was prima, heerlijk mals vlees, spätzle en een lekkere zure salade voor Gina. Een paar grote Bayrische glazen bier en voor een schijntje waren we weer goed bediend. Nog even op ons eigen terrasje gezeten maar het was toch net een paar graadjes te fris. Een avondwandeling, een slaapmutsje en de dag was voorbij. Kapot na een lange dag hebben we ons in ons mandje opgekruld, weer eens genietend van de oorverdovende stilte van het platteland en de hele nacht de frisse berglucht opsnuivend. Lambèrt en Leonidas hebben we de hele nacht niet meer gehoord, die lagen ook voor Pampus.
Zondagochtend eerst lekker naar het bos met de jongens, het ligt aan de overkant van de weg, nog even ‘auf die Pirsch’ gezeten, meer voor de vorm eigenlijk. Wat is dat? Een stoel van takken en stammetjes die tegen een boom staat, zo’n 5 meter hoog, daar zit de jager met zijn geweer om wild te schieten. Ik ga wel naar de slager toe hoor, ik hoef niet zonodig urenlang tegen een boom aan geklemd te zitten om dan Bambi een kogel door zijn kop te jagen. Tja, dat zeg ik nu wel maar ik ga er toch nog eens over nadenken, reehals uit de oven is toch wel hééééél erg lekker.
Na het wandelen lekker ontbeten op ons eigen terrasje en de rest van de ochtend kapot geslagen met het overvliegen van mijn studieboeken. Deze week de hele week tijd om op te frissen, volgende week begint het nieuwe schooljaar en Braunie is erop gebrand om in 2013 een licentie ‘hondengedragsdeskundige’ in de wacht te slepen.
Later in de middag een meertje in de buurt opgezocht en de omgeving verkend, morgen kunnen we met z’n allen de plons in om wat te oefenen en lekker te zwemmen. De honden konden het natuurlijk niet nalaten om toch even een nat pak te halen, ach, na een uurtje wandelen waren ze alweer droog. Op weg terug vonden we zowaar een goed bewaard lokaal geheim, een klein pensionnetje met eigen slagerij, dan zit je altijd goed, en jawel hoor, oma stond in de deur om ons te verwelkomen en ons naar de gelagkamer te brengen. Wat een verrassing, we werden subiet teruggelanceerd naar de jaren zeventig, blatem (ken je hem nog) op de vloer, formica tafels en van die iele stoeltjes met spijltjes. Geweldig! Zelfs de prijzen waren hetzelfde gebleven, een cordon bleu met frietjes, een Jägerschnitzel met frietjes, salade, een halve liter bier en een halve liter cola gaf als resultaat aan de kassa een schuld van net geen 21 pop, lachen toch! Buikje rond en weer naar huis, een avondwandeling in het bos met de honden, daarna weer lekker met een drankje op het terras gezeten, genietend van de rust en de stilte, af en toe valt er een appel uit de boom, dat is het enige geritsel dat je hoort. Uiteindelijk zijn we met een gelukzalige glimlach weer in ons bedje gekropen voor een gezonde nachtrust.
Maandag het hele ritueel herhaald, lekker met de boys naar het bos, daarna de bakker overvallen voor broodjes en beleg, hahaha, ook weer lachen, 6 broodjes, 3 soorten vlees voor op brood én een dikke chocoladecroissant voor €3.68, snap ik dat ze allemaal grote huizen hebben en dikke auto’s rijden, de rest van het leven is goedkoop. Enfin, genoeg gekankerd, heerlijk ons ontbijtje buiten op het terras genoten en nog een uurtje in de boeken gezeten. Het werd al gauw heel erg warm dus we besloten de boys thuis te laten en boodschappen te gaan doen. De buurman had het goed in de gaten en rolde de tuinslang uit, toen we terug kwamen konden de honden lekker met water spelen en door de tuin rennen. De BBQ werd aan het einde van de middag opgestookt, de ‘Würstel’ en het vlees geurden al gauw door de straat. Genietend van een pint en een likeurtje zijn we de avond in gegaan, de wind was gaan liggen wat tot gevolg had dat alle beestjes tevoorschijn kwamen om van ons te proeven. Tijd om naar binnen te verkassen, een uurtje naar 1 van de 372 Duitse zenders gekeken om daarna een einde aan de dag te breien. Morgen is het misschien iets koeler dan kunnen we alsnog gaan zwemmen, of naar Cham om daar gezellig rond te neuzen. Regensburg en Plzen staan voor later in de week op de lijst, dan zou het gaan afkoelen en kunnen de honden lekker in het bussie mee.
Dinsdag een gelijkluidend ochtendscenario, eerst de slaap uit de ogen wandelen in het bos, daarna een stevig ontbijt en klaar, de rest van de dag luieren, wat spelen in de tuin, biertje erbij, appeltjes rapen, beetje in de zon zitten, wat luieren, biertje, weer wat kooltjes in de hens gestoken en wat vlees gebraden, lekker een uurtje naar het bos geweest en op ons terrasje gezeten, biertje, de zon onder zien gaan achter de bergen, drankje gedronken, lekker gezeten, gewoon lekkerrrrr.
Woensdag op tijd op, nou ja, redelijk op tijd dan, we trekken hier nachten 8-9 uur, een ongekende luxe tegenover normaal maximaal een uurtje of 6. Een boswandeling (nee, niet uit de fles) en daarna een lekker ontbijtje in elkaar geflanst in ons keukentje. Daarna op tijd richting Tsjechische grens, op pad naar Plzen, ach, als je in de buurt bent moet je er maar even heen, toch? 90km, peuleschil (fuck nieuwe spelling!). De weg ernaartoe was eh, eh, pittoresk, een toertje samen met een colonne vrachtauto’s die toeleveren aan de auto industrie die in Tsjechië overal te vinden is, auto’s, bussen, versnellingsbakken, noem maar op. Gefco heeft zelfs nog altijd zijn eigen grenskantoor. Na de grens op naar Plzen, wat een enorme teleurstelling, grauw, grauw, goor, bah. Top of flop? Flop dus. We hebben een rondje centrum gedaan en zijn spoorslags weer vertrokken. Op de terugweg hebben we ergens op een rustig plekje een pauze ingelast voor een picknick en om de honden lekker uit te laten. Lekker ravotten in Tsjechië. Aan de grens de tank nog even opgetopt met goedkope diesel en een slof smokies gescoord, Braunie kan weer vooruit tot volgend jaar. Direct door naar de Satzdorfersee, de boys een verdiende afkoeling bezorgd, daarna een plekje ergens anders aan het water gezocht en ons laten bedienen door Beierse serveersters in klederdracht die ons een waar feestmaal voor zetten. Met het buikje rond de avond wederom in eigen tuin verbracht. Als je nu echt denkt dat we allerhande spetterende avonturen beleven in de een of andere metropool met lange nachten in clubs met allerhande prominenten dan heb je het mis, deze vakantie is om uit te rusten, meer niet, leest misschien niet zo lekker maar het is niet anders.
Donderdag; opstaan, met de honden naar het bos om de slaap uit onze hoofden te verdrijven, de dagen worden al korter, de nachten langer en kouder, de ochtenden zijn heerlijk fris. Daarna een heerlijk ontbijtje van warme broodjes, verse koffie en thee, natuurlijk lekker op ons eigen terrasje te genieten. Uurtje uitbuiken met de studieboeken en daarna klaar maken om Regensburg te bezoeken, een prachtige oude stad. Maar ja, met vlekje en bruintje aan de riem krijg je niet veel kans om alles te bekijken, om de haverklap worden ze geaaid en geknuffeld en veel mensen vragen welk merk het is. Een setje Amerikaanse toeristen wilden knuffelen, 2 Japanse dames wilden ze aaienen op de foto, ze hadden nog nooit zo’n grote honden in het echt gezien, een moeder wilde haar zoontje laten aaien, een andere mevrouw onderbrak haar telefoongesprek om even een praatje te maken en te knuffelen, enzovoort enzovoort. Na en uurtje of 2 sightseeing en een broodje op de vuist zijn we gauw weer in ons busje geklommen en terug naar het inmiddels vertrouwde Windischbergerdorf vertrokken. Het avondeten hebben we wederom bij D’Wasser Wirtschaft genoten, buiten in de Biergarten aan het water, vandaag schnitzel van het kalf, boehoehoe, hebben ze zo’n lief jong koetje de nek omgedraaid om het ons op een bord te serveren……….goed gedaan mensen, kalfsvlees is in bijna alle varianten lekker.
De overburen hebben ons inmiddels volledig als buren geaccepteerd, ze staan ’s avonds buiten op ons te wachten als we gaan wandelen om een praatje te maken en (natuurlijk) de honden te knuffelen. Na de avondwandeling naar het bos net voordat het donker wordt en de avondbabbel met de buren nog even op terras gezeten, biertje erbij, honden aan onze voeten, genieten van de avond, kijkend naar de sterrenhemel, tot het toch iets te fris werd en we naar binnen zijn verkast. Stukje schrijven over de dag, met één oog de tv in de gaten houdend, drankje erbij, alles komt goed.
Vrijdag, ach, wat kan ik je nu nog vertellen, niks nieuws, het werd al vroeg warm dus op naar het bos, tussen de bomen is het net dat beetje aangenamer. De berg op en af naar Schlammering en weer terug, naar de bakker voor de verse broodjes, lekker ontbijten op terras en daarna……niks. Gaandeweg de middag ging het kwik over de 25 graden heen en ook voor de zaterdag meldden radio en tv prachtig warm weer met temperaturen boven 25 graden. Oh oh, en wij dan? Wij moeten met onze 2 woefkes met hun dikke jassen dik 6 uur in het busje zitten op weg naar huis. Na was overpeinzingen was de kogel door de kerk, we rijden vannacht ipv morgen. Langzaam al wat spulletjes uit het huis naar de bus verhuisd en jawel hoor, vlekje had het al in de gaten en was niet meer bij de bus weg te slaan. Je gaat me toch niet vergeten hè? Laat in de middag een powernap, daarna nog even gauw naar de winkel om leeggoed in te leveren en onze Marco op te toppen, door naar D’Wasser Wirtschaft voor een stukje sappig vlees, daarna begon het grote inpakken. De avond viel en het koelde al snel weer af naar een graadje of 15, tsja, dat heb je in de bergen, daar is het al snel koeler als de zon weg is. Busje weer volgepropt met onze spullen, afscheid genomen van oma Pratsj en met het nieuws van negen uur op de radio draaiden we de straat uit richting snelweg. Na een dikke 50km binnendoor bereikten we de snelweg, de cruise control werd vastgezet in standje ‘raggen’ en zie daar, onze 2.5 ton zware zeecontainer veranderde in een zwarte schicht, de 6 halve liters in het vooronder roffelden er lekker op los, de turbo floot een stevig partijtje mee en een paar uur later schoten we al langs Keulen op weg naar de finish. Op zo’n momenten is het lekker om met dik 200pk onderweg te zijn. Net voor tweeën stonden we alweer thuis op de oprit. De motor en het uitlaatsysteem zijn in ieder geval weer eens lekker schoon geblazen. Iedereen eruit en naar bed, morgen zien we wel weer verder. En zo eindigt ons Beiers avontuur, het was wel zeker iets dat voor herhaling vatbaar is, een gezellig huisje, mooie rustige omgeving met genoeg te doen voor mens en dier, vriendelijke mensen, lekker eten en drinken, géén internet, heerlijk, ik kan het je aanraden. Volgende stop www.kuredu.com in februari, ik kan je nu al beloven dat het een kort verhaal wordt, maar wel veel plaatjes. Toedels, tot dan!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
